دو روزی گو به خون گل کرده باشد چشم نمناکم

تری تا گم شد از خاکم ز هر آلودگی پاکم

گزند هستی باطل علاجی نیست جز مرگش

ز بی تاثیری اقبال سم گل کرده تریاکم

هوا تازی به خاک ذلتم پامال می دارد

اگر سوی گریبان روکنم سرکوب افلاکم

ز صد مستی قناعت کرده ام با یاد مژگانی

دماغ گردن مینا بلند است از رگ تاکم

مزار کشتهٔ تیغ تبسم عالمی دارد

سحر خندد غباری هم اگر برخیزد از خاکم

پرافشان می روم چون صبح ممکن نیست آزادی

چه سازم ار قفس فرسوده های سینهٔ چاکم

ز بی دندانی ایام پیری نعمتم این بس

که فارغ دارد از فکر و خیال رنج مسواکم

طلسمی بسته ام چول شمع کو خلوت کجا محفل

ز رویم رنگ اگر شویند هستی تا عدم پاکم

کمند کس حریف صید آزادم نمی گردد

امل ها رشته درگردن کم است از سعی فتراکم

اگر رنگم پرافشانم اگر بومست جولانم

به هر صورت فضولی دستگاه طبع بیباکم

نمی سوزم نفس بیهوده در تدبیر جمعیت

دم فرصت کسل دارم منش ناچار دلاکم

به حرف و صوت این محمل ندارم نسبتی بیدل

خموشی کرده ام روشن چراغ کنج ادراکم